Benim için beraber olduğumuz her anın ayrı bir anlamı var ancak bugün bir başka aşkım... Bugün bambaşka meleğim...
7 yıl önce bugün bir hastanenin koridorlarında yanımda duran teyzene sarılmış ağlıyordum. 7 yıl önce bugün karnımda hissettiğim sancılarla kıvranıyor, ağlıyor, gülüyor, acı çekiyordum... Buna rağmen hastaneye girişim ile seninle buluşmam arasında yalnızca 15 dakika vardı. Yıllar sonra fark ettim ki... Bedenimin içinde var olup, geliştiğin, beni tekmelediğin o günleri de bir ayrı özlüyordum...
15 Mayıs 2014. Saatler 11:00'ı gösterdiğinde buluştuk seninle. Hala gözlerimin önünde capcanlı duruyor senin o halin. Açılmayan gözlerin, cılız sesin ve avuç içlerimde hissettiğim o minicik bedenin...
Doğumundan yaklaşık 7 ay sonra emeklemeye başladın. Ortalama 1 yaşına geldiğinde yürüyordun ve 4 adet dişin çıkmıştı. İlk dişlerinin çıktığı sıralar ben hala üniversite yollarını arşınlıyordum. Bir sabah sınavlar sırasında ateşlenmiştin ve ben öğleden sonraki sınavlarıma gidememiştim. Telaşla eve dönüp hastane yollarını tutmuştuk... Doğduğun günden beri güleç bir çocuktun ancak bir miktar asabiyetinde vardı... Yaklaşık 3 aylıkken ilk defa denize gitmiştin ve sanırım orada asabın bir miktar bozulduğu için hala daha denize tamamen giremiyorsun ve yüzmeyi öğrenemedin... Sen 5 aylıkken ben çalışmaya başladım ve gecelerimiz hep ayrı geçti. Her gece saat 3 civarı eve gelirdim, kapının sesine uyanır seni kucağıma almamı isterdin. Şuan 7 yaşındasın ve çoğu zaman yine de seni kucağıma alıp sana sıkı sıkı sarılmamı istiyorsun. Annen gibisin. Dokunmadan sevildiğini hissedemiyorsun tam olarak. Bu sebeple şuna adım kadar eminim ki ömrümüzün sonuna kadar aramızdaki en güzel şey olarak kalacak; birbirimize sarıldığımız anlar...
Yaklaşık 1.5 yaşında olduğunda seninle ilk kez tatile çıktık. Bolu'da ufak bir kış tatili yaptık teyzenle beraber. Orada ilk arkadaşını edindin. Sevde. Birbirinizi o kadar sevdiniz ki, el ele dolaştınız devamlı... Ortalama 2 yaşına geldiğinde artık kendi ellerini yıkayabiliyor, dişlerini fırçalayabiliyor, hemen hemen öz bakımını yapabiliyordun. Yemek yiyor, koşuyor, düşüyor ve sızlanmadan kalkabiliyordun. 4 yaşına kadar bir çok şehri gezip, bir çok oyun oynadık seninle. 4 yaşına kadar polislere aşıktın mesela... İğneden ya da doktordan korkmazdın ama şuan bir miktar çekiniyorsun. Hep obur bir çocuktun hala daha obursun. Sürekli elinde bir şeyler kemirir durursun. Annen gibi tabak tabak yoğurt yiyor ve rokaya olan hayranlığına bir anlam veremiyorsun.
2 buçuk yaşında bademcik ameliyatı olduğunda ilk defa hüngür hüngür ağladım ben. Oysa sen şaşırtıcı bir şekilde sakindin. Ameliyattan önce de, sonra da... Yaklaşık 1 yıl sonra sünnet olurken de aynı tavrı sergilemiştin. Sen benim sakinliğine her daim hayran kaldığım minik bir adamdın. Hala aynısın...
Tüm bu süreçleri seninle el ele karşıladık. El ele atlattık. Gün sonunda hep birbirimize sarıldık. Ya da daha çok sen coşup bana boğarcasına sarılırken buldun kendini. Ben ne seni öpmeye doyabildim, ne seni sevmeye. Ne sana sarılmaya doyabilirdim, ne de tombul bacaklarını ısırmaya... Çoğu zaman dişlerimi bedeninde hissedip anne diye çemkirişlerin olmuştur. Hepsinde sana aynı şeyi söylemişimdir. "Ben doğurdum ulan seni. Ben sevmeyeyim de kimler sevsin seni." Biliyorsun annen birazcık deli. :)
En sevdiğin arkadaşının adı Kerem. En sevdiğin şey teyzenin kırmızı arabası. İzlemekten en fazla zevk aldığın şey; videolarımız ve dinlemeyi sevdiğin şarkı; gezegenler şarkısı, en sevdiğin yemek hala çorba ve pilav. En sevdiğin renkler kırmızı ve mavi. Hala zıplamayı çok seviyorsun. İnsanların seni gerçekten sevdiklerini hissettiğin yerde olabildiğince şımarıyor ama ısınamadığın yerde buz gibi soğuk bir insan haline dönüşüyorsun. Asla saldırgan olmadın ancak eşyalarını başkalarıyla paylaşmaktan çok da hoşlandığın söylenemez. Kıyafetlerini kendin seçiyorsun ve üstüne üstük artık bana da ne giymem gerektiğini söylüyorsun.
Annenle deli gibi dans ediyor, yemek yapıyor, şarkı söylüyor, bisiklete biniyorsun. Bazen anlamsız bir şekilde küsüyor inadından çatlasan da vazgeçmiyorsun. Dediğim dedik değilsin ancak inadım inat olduğun da bir gerçek.
Anlatayım mı daha? Belki oradan bakınca "Anlatacağın ne kaldı ki daha?" diye düşünebilirsin. Ama yazacağım inan bana çok fazla ayrıntı var. Hepsi hafızamın en güzel yerinde saklı. Seninle ilgili her bir ayrıntı bugün gibi gözlerimin önünde.
Büyüyorsun oğlum. Büyüyorsun işte. Bazen düşerek, bazen kalkarak. Bazen gülerek, bazen ağlayarak. Büyüyorsun. Ne mutlu bana ki, ellerimde şekilleniyorsun. Ne mutlu bana ki o güzel gözlerinden bakıyorum bu hayata. Ne mutlu bana ki sen kadar komik bir şapşolozun varlığı daima yanımda.
İyiki doğdun canımın en içi. İyiki doğdun canımın parçası, gönlümün yoncası. İyikiiii, iyiiiiikiiiiii, iyiiikiiiii doğdun.
Seni çok Seviyorum Kalbim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yazmasamolmaz