Gözlerine aşkla bakan gözlerim ne zaman hüzünle bakar oldu?
Seni düşününce gülümseyen yüz ifadem ne zaman soldu?
Ne zaman vazgeçtim umut etmekten?
Bilmiyorum.
Koca bir bilmiyorum.
Gecelerce oturup düşünüyorum; her şeyi kendime yontmak için. Her durumda sadece kendimi suçlamak için. Sonra bir bakıyorum; aslında bunu başarmışım. Yapmışım. Elinde sonunda tek suçlu benmişim gibi kötü davranmışım kendime...
Bu yüzden belki de şimdi, kendinden nefret eden birine dönüşmüşümdür ne dersin?
Bu yüzden belki de...
Şimdi eskisi gibi güldüremiyor beni hiçbir komik mesele...
Şimdi yeterince eğlenemiyorum hayatla.
Şimdi yeterince güçlü kalamıyorum.
Bir insana yapılabilecek en büyük kötülük onun hayallerini çalmaktır derler.
Hayallerimi unutalı çok oldu; gerçeklerle yüzleşeli..
Bir çok şeyi olduğu gibi kabulleneli...
Bu yüzden bir enkazdan farksız olan şu halime şimdi kimseler kızmamalı...
Uğruna çok şeyi feda edebileceklerimiz tarafından asla yeterince değer görmemiş ve de göremeyecek olmamız; bizim kaderimiz...
Ve şayet durum bundan ibaretse; susup oturmalı ve dua etmeli...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yazmasamolmaz