Elbet bir gün sen de; hayal ettiğin kadar güzel bir dünya kurarsın başka birinin göğüs kafesinin arasına...
Elbet ağlarsın dolu dolu; sonra gülersin deli deli...
Düşersin, kanarsın, yıkılır da toplayamazsın.
Sonra bir bakarsın; her olumsuzluğa rağmen hayatta kalmışsın.
Sonra bir bakmışsın olmuş; hayal ettiğini yaşamışsın elinde sonunda.
Değil mi ki aşk yazlar ortasında kışları yaşatan.
Aşk değil mi insanı ayazlarda sıcacık tutan.
Tutmuşsun işte sende.
Aşk demişsin; dibine kadar.
Ölmüşsün, öldürmüşsün; doğmuş ve de doğurmuşsun.
En dibine kadar yaşamış sonra en dipten en yukarı çıkıp "İyiki" deyip şükretmişsin.
Bugün hala atan bir kalbiniz varsa; umut da var demektir.
Bugün hala nefes alıp verebiliyorsanız hala "insanım" deyip vicdanınızı sorgulayabiliyorsanız. Tamamsınız.
Yarına dair ne varsa karanlık olan, belirsiz olan, zor olan...
Yine de korkmadan durmak gerekiyor bazen o yolun en başında.
Çünkü en başında korkanlar, en ağır kayıpları yaşayanlardır.
Korkmayın sevmekten.
Korkmayın beklemekten.
Korkmayın umut etmekten.
Bugün kalbimin en güzel yerine küçücük bir dilek sakladım ben.
Yarın aynı yere umut bırakacağım.
Bir sonraki gün şükür.
En sonunda sonsuz mutluluğumu...
Yapın siz de bunları.
Çünkü hayat; birine gerçekten kalbini verebildiğinde anlamlı.
Şarkılar daha mutlu.
Hüzünler bile daha çekilesi.
Yoksa nefes alan birer robottan ne farkımız kalırdı.
Değil mi?
İnsan inanmalı ve ümit etmeli. İnsan inanmalı ve iyilik etmeli. İnsan inanmalı ve sevmeli. İnsan sevdikçe sevilmeli. İnsan her nefes alışın değerini bilmeli vesselam.
YanıtlaSilElbetteki insan nefes alış verişinin kıymetini bilmeli.
SilElbette insan; yaşamın değerini bilmeli.