İçimde kendine deli gibi kızan bir kadın...
Kendine kızgın en çok, kendine küskün.
Kimseye değil bir tek kendine günahkar, bir tek kendine acımasız.
Sonra belki bir an için affedişlerim var.
Sonra aynı noktaya gelip duruşlarım var.
Yarınları düşünen yanlarım, o düşüncelerle boğuşup isyan edişlerim var.
Fazlaca endişelerim, uykusuz gecelerim ve yarım yamalak uyanışlarım var.
Gidemeyişlerim,
Kalamayışlarım,
Olamayışlarım...
Olduramadıklarım var.
Bir yanım var, ömrümün yarım çeyreğini bana armağan eden.
Bir yanım var en çok kendinden vazgeçen...
Başka bir yanım var; kendine sahip çıkıp, kendimi bir tek kendime getiren..
Bugün yine ben tüm hüzünlerimi saklayıp en derinlerime, yarın için binlerce mutluluk istedim.
Sonra vazgeçtim.
Sonra sustum.
Sonra durdum.
Kaldım, yardım, yaralandım.
Aldım kendimi karşıma bu sabahta aynı şeyi tekrarladım.
O yolun bir sonu yok, kendine gel.
Yine acıt, yine dağıt.
Yine kork, yine ağla, yine sarıl.
Sonra dur!
Sonra sus!
Sonra git!
Ama dönme çünkü o sonu olmayan yollar harcar seni.
Harcarlar kızım seni, yürüme o yollarda.
Ah be kızım yapma!
Ah be kızım konuşma!
Ah be kızım bana öyle masum bakma...
Gidemeyişim olursun yapma.
Kalamayışım olur bana öyle bakma.
Bana kendini savunma!
Dön bak bu dünya, izin verir mi başka türlü sonlara...
Senin mutlu sonsuzun yok be kızım anla...
Kendine bunu yapma.
Kaybedeceğini bile bile yapma!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yazmasamolmaz