Büyük Şehirlerdeki Küçük Mahalleler

Selamlar Sevgili Okuyucu...

Uzun bir aradan sonra yeniden satırlara vurduk kendimizi... İnsan hayatın karmaşasına karışınca bir şeylere odaklanamıyor; ben de karıştığım o düzenin içinde debelenirken kendimi verip de bir türlü yazamadım işte... Bu gecikme için de senden defalarca özür diliyorum sevgili okuyucu...

Bir süredir iş, ev, çocuk arasında gidip geliyorum ancak bu gidip gelmelerin arasında beni en çok yoran nerede olduğumu tam olarak kestiremediğim iş yerim... Öyle ki sabah başka bir birimde başladığım mesaim, akşam başka bir birimde son buluyor... Aynı kurum içinde farklı birimlerde gününü geçirmek ayrı bir dert iken bir de her gün ya da her hafta başka bir şubede olmak iyice dengemi şaşırtıyor...

Bu hafta da yine birim değil şube değişikliğine giderek Ümrani'ye taraflarında çalışmam istendi. Farklı yerlerde çalışmaktan çok bir yerde düzenimi oturtamamış olmak canımı sıkıyordu ancak bir bakıma da her hafta başka bir yere gitmek; çalışanları tanımam, oranın işleyişini öğrenmem vb. bir çok konuda da bana fayda sağlıyordu... Bu nedenle "Hadi bakalım hayırlısı" deyip Pazartesi günü düştüm yollara.

İstanbul'da yaşayan ve burada çalışan insanlar bilirler; sabahları çekilen trafik çilesi yüzünden biraz daha fazla uyumayı tercih edip kahvaltıdan vazgeçeriz... İstanbul'da çalışan insanların büyük bir çoğunluğu kahvaltısını simitle yapar bir vapurda ya da bir simitçinin önünde... Ben de Pazartesi günü uykumdan fedakarlık etmeyip kahvaltıyı iş yerine bırakanlardan olmayı tercih ettim. İş yerinin yakınlarında bir pastahaneye girip bir simit almak istediğimi belirttim... Adam simidi paketlerken ben de cüzdanımda para arıyordum... Ne yazık ki bankadan çektiğim parayı cüzdanım yerine bir önceki gün giydiğim ceketin cebine koymuştum ve şuan üstümde para yoktu... Üzerimde para olmadığını anladığım an "Neyse kalsın." dedim. Adam da üzerimde para olmadığını anlamıştı tabi harıl harıl para aramamdan... "Abla yarın getirirsin, önemli değil." dediğinde ben şaşkınlıkla yüzüne bakakaldım. Kendimi kötü hissettiğimden değil aslında, yıllardır bu şehirde yaşıyorum ancak ilk defa bana böyle söyleyen bir esnafla karşılaştım. "Teşekkür ederim ama gerek yok." dememe rağmen zorla simidi elime tutuşturup yolladı. Bu olay gülümsememe sebep olmakla kalmadı aynı zamanda hala daha böyle insanların olduğunu bilmeme de vesile oldu...

O gün şubeden hiç çıkamadım ve dolayısıyla adama parasını götüremedim. Ertesi gün ise adama götürüp parasını verdiğimde beni hatırlamıyordu. Vermesem de önemli değildi adam için... Bu da benim için ayrı bir şaşkınlık oldu tabi... Neyse gelelim Çarşamba gününe... O gün de param bittiği için sabahtan bankaya uğrayıp para çektim; bankanın da bütün  para vereceği tuttu. Ben parayı cebime koyup simitçiye doğru yol aldım; adama en baştan dedim ki "Abi, bütün param var bozabileceksen alayım." Adam da demesin mi? "Abla 2 simidin lafımı olur yarın ertesi gün bırakırsın al sen şunları." Ben gene bir şaşkın, bir hayretler elime simitlerimi alıp iş yerine geçtim. Öğle tatilinde ise paramı bozdurup adama borcumu ödedim. Düşünsenize birine 1 ya da 2 TL lik bir borcunuz var. Ne kadar şaşırtıcı...

Aynı gün, aynı hafta benzer şeyler başıma gelince dedim ki kendime; büyük şehirlerin küçük mahalleleri böyle işte... Daha samimi, daha içten... Daha insan... Korkuları yok mesela; verdikleri onlara geri döner mi dönmez mi? İnsan halinden anlıyorlar mesela... Gülümsüyorlar garip bir içtenlikte ve samimiler her ne yapıyorlarsa... Bu yüzden belki de tüm hafta boyunca daha neşeli, daha mutlu çalıştım. Dışarı çıktığımda endişe ettiğim şeyler daha azdı... Mesela yolda kalsam illa ki biri yardım ederdi; diğer semtlerin aksine...

Doğduğumdan beri İstanbul'dan nefret ettim; sırf bu kalabalık şehirde yapayalnız büyüdüğümüzü bildiğimden ötürü... İnsanlarım samimiyetsiz, vicdansız ve de umursamazlığından dolayı... Ancak gördüm ki bu koca şehrin içinde de bambaşka bir dünya varmış; kendi içinde iyiliğe bakan... Kendi içinde apayrı hayatlar yaşanan...

Bu hafta bu şehre inanmak için bir sebep verdi bana o pastahanede yüzüme gülümseyen adam, bu hafta bu şehre güvenmek için bir sebep verdi bana o simitleri elime tutuştururken içtenlikle bana bakan adam... Bu yüzden onlara bir teşekkür olsun bu yazı... Bu yüzden onlara benden içten bir gülümseme olsun bu sözler....

İyi ki hala siz ve sizin gibi insanlar var be...

Karmaşasında kaybolursun hayatın; bir sabah kalkarsın ve umutlarını yeşertirsin içinde. Gün geçer akşam olur ve yastığına başını koyduğunda yine umutsuzluk sarar bedenini; yeşerttiğin umutlara inat!

Hepsini unutursun birden bire… Aynı hızla gelip geçer umutlandığın şeyler. Çünkü hayat unutturur sana aslında olmak istediğin yeri ve zamanı… 

Hep daha önemlidir, önemsiz birçok ayrıntı ve hep daha aza indirgenmek zorundadır hayaller…

Kitap gibidir hayaller ya bir solukta okursun, ya aylarca yıllarca okur okur bitiremezsin ya da kapağını açar şöyle bir bakar ve sadece rafa kaldırırsın..

&

Hayallerde güzel derler! Peki gerçekleşmeyecek olan hayaller? Onlar da güzel mi sahiden?

Şimdi yık bir bir hayallerini, onlar şizofrenik ruhunun kalıtsal bir örneği. Sen gerçekleri düşün; uyut hayallerini… Bilmelisin ki hayallerin uyutuyor seni!

#kubraslisen

Hadi Canım! Annelik Böyle Bir Şey Miydi? Yahu Biz Bilmiyorduk, Sağolasın Bilgi Verdiğin İçin!

Selamlar Sevgili Okuyucu...

Bir süredir Facebook'ta, Twitter'da ya da İnstagram'da "Anne Olmak" başlığı altında bir çok paylaşıma gözüm çarpıyor.

Yeni anne olmuş ya da bir süredir annelik mertebesinde bulunan sevgili bayan arkadaşlarımız hunharca ve de bıkmadan bizlere anneliğin ne kadar kutsal bir şey olduğunu anlatan paylaşımlar yapmakta...

Aslında her kadın gibi bizler de anneliğin ne oldup olmadığı ile ilgili bir fikre sahibiz... Her yeni anne olmuş ya da olacak anne adayları gibi bizlerde ilk bebek sahibi olduğumuzda bunu büyük bir heyecan ve mutlulukla karşılarız... Pek tabii ki bu duyguları çevremizdeki insanlarla da paylaşmak isteyebiliriz...

Sorun bu sevincimizi paylaşmamızda da değil zaten! Sorun bu işin b*kunu çıkarmakta...

"Anne olmak, geceleri hiç uyumamaktır,
Anne olmak, küçücük ellerindeki pamukçukları toplarken müthiş bir mutluluk duymaktır,
Anne olmak, oğlunun çişine bokuna kurban olmaktır,
Vs. Vs. Vs.
Ve anne olmak tüm bunlara rağmen yavrusunun kokusunda cenneti bulmaktır."

İşte bu çok saçma geliyor bana!

Yahu kardeşim! Ne güzel anne olmuşsun onu bunu bırak! Bize annelik nasıl bir şeymiş anlatma! Biz zaten biliyoruz neyin ne olduğunu. Ay artık sizden bay geldi yani!

Oturun bebişlerinizin tatlış tatlış fotilerini çekin, bize bunlarla gelin be kardeşim.

Yeter artık söylenip söylenip sonra da anne olmak her şeye bedel demeyin artık ya!