Benim Kitaptan Dünya'm 📚: Miraç Çağrı Aktaş - Sen 17 Yaşımsın🌎⭐

Selamlar Sevgili Okuyucu...

Bu hafta raflarımızı süsleyen kitapların başında "160" sayfalık bir Miraç Çağrı Aktaş eseri yer alıyor... Kitap, sevgililer gününü yalnız geçiren gençliğe bir moral kaynağı olacakmış gibi 15 Şubat tarihlerinde satışa sunuldu ve pek tabii büyük ilgi gördü.

Öncelikle bilmeyenler için biraz yazardan bahsedelim istiyorum... Kendisi henüz çok genç ve bence biraz heyecanlı bir tip. Anladığım kadarıyla kendisini bildi bileli yazıyormuş ve lise yıllarından sonra da ilk kitabı "Bana Seni Seviyorum Deme; Sev" ile okuyucuyla buluşmuş... Genç bir yazara oranla ilk kitabı ile bu kadar ilgi görmesi şaşırtıcı mı değil mi bilemiyorum ancak bu her anlamda bir başarıdır... Neyse bakalım... İlk kitabın devamı niteliğindeki "Bana Seviyorum Deme; Hissettir." ve "Bana Seni Seviyorum Deme; Evlen Benimle" ile piyasada kendine yer edinen yazarın, hatırı sayılır bir okuyucu kitlesi bulunmakta...

Şimdi gelelim şu 17 yaş meselesine... Kitabın ismi de içerisinde yazılanlar kadar anlamlı... Kitabın adını ilk duyduğumda "Ne demek ulan sen benim 17 yaşımsın!" demiştim. Bence ilk aşktan daha önemliydi; öldüğünde kalbinde bıraktığın aşk çünkü. Her neyse kişiye göre değişen bu konularda tartışmak istemem fazla...

Yazarımız, oldukça yoğun duygularla yaşadıklarını (Ya da yaşamadıklarını; bilemiyorum o kısmını tabi. Zira bence hiçbir yazar kendi hayatını yazmaz. Neyse geçelim şimdi bu kısmı.) okuyucularıyla paylaşmak istemiş. Açıkçası okurken böyle içinizden bir şeyler gidiyor ama tabi her yazılana da inanmamak gerekiyor; zira okuduğunuz sadece bir kitap, gerçek mi kurgu mu bilmediğiniz...

Kısacası tek bir solukta okunabilecek bir kitap ama baştan uyarayım; fazla romantik, fazla acılı, fazla aldatılmış, fazla terk edilmiş.

Kitabı okurken aklımdan geçen şey "Öyle bir erkek yok." olmuştu; kitaptaki karakterin beklediği gibi bir kadın olmadığı gerçeği gibi. Ne yazık ki kitaptaki o aşık karakter sadece bir hayal ürünü ve gerçekle hayali ayırt etmek gerekiyor. Fazla romantizme, kitabın neredeyse her sayfasında altını çizecek bir ya da birkaç cümleye hazırlıklıysanız hemen alıp okuyun.

Eğer "Ben romantizme gelemem; beni bozar arkadaş!" diyorsanız da başka kitaplarda buluşalım.

Evet sevgili okuyucu. Eğer sen de 17 yaşını, ilk aşkını, heyecanını hiç hak etmeyen bir vefasıza vermişsen; kırılmışsan, kaybetmişsen ve bunu hiçbir dilde anlatamıyorsan... Al ve oku. Çünkü yazar senin dilinden anlatmış her şeyi...

O zaman sana iyi okumalar diliyorum...

Sevgiyle kal..
Hoş kal...
Hoşça kal okuyucu...

#yazmazsamolmaz 🦋🌸
#kubraslisen 🐧❣
#okudumbitti

Benim Kitaptan Dünya'm 📚: Charles Graeber - İyi Hemşire🌎⭐

Selamlar Sevgili Okuyucu...

Uzun zaman önce okuduğum ama yazmaya fırsat bulamadığım Charles Graeber'in "İyi Hemşire"sinden bahsedeceğim bugün.

Kitabımızın kahramanı işini ustalıkla yapan bir seri katil... Amerika'daki gerçek bir seri katilin hikayesini anlatan bu kitabı okurken bazen sayfalar arasındaki bağlantıyı kurmakta zorlanabilirsiniz... Bazı bölümleri o kadar karışık geliyor ki insana...

Her neyse... Gelelim kitabımıza... 2003 Aralık ayında yakalanan ve medyanın "Ölüm Meleği" lakabını taktığı Charles Cullen seri katil kariyerine ilk önce evdeki hayvanlarını öldürerek başlamıştı. Dışarıdan bakıldığında duyarlı, titiz, işini özenle yapan bir hemşire idi... İyi bir baba, iyi bir eş ve iyi bir arkadaştı... Tüm bu özellikleri taşıyan birinin soğuk kanlı bir seri katil olabileceğini hiç kimse beklemez; dolayısıyla geçirdiği düzinelerce soruşturmaya rağmen kendi itirafına kadar suçunun kanıtlanamaması normal aslında.

Kitabın sayfalarını çevirirken katilin hangi düşünce ile bu ölümlere sebep olduğunu anlayabiliyor ve her şeye rağmen sicilinin lekelenmemesine şaşırıyorsunuz. Kendisinin bile hatırlamadığı bir sayıda ölüme sebep olan bu adamın hikayesini kaleme alan yazar Charles Graeber yaklaşık 10 yıllık bir çalışmanın ardından bu hikayeyi bizlerle buluşturmuş. Belki de yüzlerce polis kaydı, gizli dosyalar arasında araştırma yapmıştı ancak en can alıcı olanı bu kitabı yazabilmek için cezaevindeki Charles Cullen ile de görüşmüştü...

Kısaca; bu kitap bir seri katilin hikayesini anlatan, uzun araştırmalar sonucunda titizlikle kaleme alınmış muhteşem bir biyografi... İyi kurgulanmış bir gerilim romanı...

Eh o zaman okuyucu; sen de bu kitabın sayfalarını arşınlayıp kitaplığına kaldırmalısın. Çünkü "İyi Hemşire" bunu hak ediyor... :)

Sevgiyle kal, mutlu kal okuyucu...

#yazmazsamolmaz 🦋🌸

#kubraslisen 🐧❣

#okudumbitti

Benim Kitaptan Dünya'm 📚: Ertürk Akşun - 18 Saat🌎⭐

"Bahane arandığında en kolay bulunan şeydir zaten." Syf. 168

"Hayat bir sokak değil ki bitsin Tolga'cığım, uçsuz bucaksız bir ülke o. Hayat dört duvarla kapalı bir oda değil, uzun bir yol. Sonunu kimsenin bilmediği bir yol hem de. Geride kalanlar, geride kalır. Çünkü yol hep ileriye doğru gider, geriye dönüşü yoktur. Terk ettiğinle bir daha karşılaşamazsın. Çok zordur bu. Yani önüne çıkan her gerizekalı yüzünden hayatı sorgulamayı bırakmalısın." Syf. 169

"Şehir ne kadar kalabalık olursa olsun, içinden birkaç kişiyi çıkarırsanız o şehrin anlamı kayboluveriyor." Syf.183

"Belki de aynı gökyüzündeki aynı uyuşuk buluta bakıp aynı hayalleri kuruyoruz... Hatta belki henüz birbirimizi tanımıyoruz. Buna rağmen ben yine de seni seviyorum." Syf. 248

"Alıp giderim kendimi ıssız bir sahil kasabasına ya da kendi ıssızlığımdan bir adaya..." Syf. 267

"Acı çekerken şiir yazarsın, mutluyken de şiir gibi yaşarsın..." Syf. 279

"Hiçbir şeye inanmayan bir adamın bile kendisine inanan bir kadına ihtiyacı vardır." Syf. 152

"Sizin buldum dediğiniz tüm cevaplara karşı, benim henüz sorulmamış tonlarca sorum var... Çünkü siz durdukça ben yürümek istiyorum." Syf. 150

"Benim tembelliğim sizin anladığınız bir tembellik değil. Benim tembelliğim zaman zaman saatlerce sırtüstü yatmakken, zaman zaman da birkaç gün hiç uyumadan kitap okumaktır. Benim tembelliğim sürekli tasarı değiştirmek, bir iş ortasındayken başka bir işe meyletmek, birini yarım bırakıp başka başka şeyler düşünmektir. Çok sevdiğim bir kitabı bırakıp başka birkaç kitabı karıştırmaktır benim tembelliğim. Benim tembelliğim, başkalarının bana buyurdukları şeylere karşı bir tembelliktir. Yoksa sevdiğim şeyleri yapmak konusunda toplumdaki herkesten çok daha fazla çalışırım. Ortak bir yaşama alanında cereyan eden tembellik, o topluluğun sonunu getirirken, bireysel tembellik tamamen yaratıcılığı ortaya çıkarır." Syf. 147

"Çoğu zaman en iyi sığınak gerçeğin ta kendisidir." Syf. 145

"Gözümüzle gördüğümüz her güzel şeyin arkasında mutlaka bir giz ya da acı saklıdır." Syf. 8

Bir kitabı en iyi anlatan şey; içinde barındırdığı kelimelerden oluşan cümlelerdir. Bunca altı çizilmiş cümleden sonra hala daha okunmaya değer bir kitap olduğundan mı bahsetmeliyim? Kurgusu, konusu, içeriği.... Sanırım tüm bu alıntılar okumanız için size bas bas bağırıyor... :)

#yazmazsamolmaz 🦋🌸
#kubraslisen 🐧❣
#okudumbitti

Benim Kitaptan Dünya'm 📚: Öğrendim Ki - Gülben ERGEN🌎⭐

Selamlar Sevgili Okuyucu;

Bir kitap önerisi ile daha karşınızdayım! :)

Aslında bu kitabı okuyalı çok bir kaç oldu ama yazmaya ancak fırsat bulabildim. Bilen bilir İstanbul'da yaşamak meşakkatli iştir. Hele benim gibi hem çalışan, hem okuyan, hem minnak bir bebesi olan bir insansanız bir çok şeyi yapmak artık sizin için bir lüks haline gelir.

Başkalarını bilemem ama ben kitapların o sonsuz dünyasına bir tek otobüslerde, minibüslerde dalabiliyorum. Yani bir tek şehir içi veya şehir dışı yolculuklarımda buna fırsat bulabiliyorum. Bu sebepten dolayı aslında kitabı bitirmem 3 günümü aldı. :)

Her neyse. Gelelim kitaba...

Gülben ERGEN hayatta öğrendiklerini yaşadıkları ile bütünleştirip; bir çeşit deneyimleme ve deneyimlerini başkalarıyla paylaşma yoluna gitmiş. Okurken Gülben'in izini, hayatını okuduğunuzu ama aslında tam da öyle olmadığını biliyorsunuz. Saf bir biyografi değil çünkü. Biraz da diyor ki bizlere: "Bakın ben bunları öğrendim hayattan, sizlerde bilin, kulağınıza küpe olsun."

Bir solukta okudum, bir solukta bitirdim. Okurken sıkmadı beni; zaman zaman gülümseten, zaman zaman hüzünlendiren bir hayat güncesi olarak kitaplığımın üst raflarında yerini aldı...

Tavsiye ederim; vakit kaybı hissi veren bir kitap değil zira...

O halde sevgili okuyucu bir daha ki tozlu sayfalarda görüşmek dileğiyle...

İyi bloglamalar...
İyi okumalar...
Ve hep...
Mutlu, umutlu yarınlara...

#yazmazsamolmaz 🦋🌸
#kubraslisen 🐧❣
#okudumbitti

"Beklentisiz Sevmek"

Beklentisiz sevmek..

O da beni sevsin demeden.

Kendince biçim vermeye, değiştirmeye çalışmadan. Olduğu gibi sevmek.

Eksiğiyle,

Yarımıyla,

Barışamadığıyla,

Başaramadığıyla,

Yarasıyla,

Sızısıyla..

Hesapsız sevmek..

Dualarınla büyüterek sevmek.

Neyi, kimi seviyorsan işte böyle sevmek.

“Kabul”le sevmek!

SEVMEKTEN BÜYÜK DEĞİL HİÇBİR ŞEY!

Üstelik öyle berrak, öyle saydam ki sevginin aynası;

İçinden geçince, içine geçince, hem kanıyor hem de büyüyor insan. 

İşte öyle güzel sevmek.

İşte öyle güzel sevilmek.

#alıntıdır

Kendime Not!

Bir daha bu yaşıma dönemeyeceğime göre; her zaman hatırlamam gereken birkaç şeyi not alacağım tam da buraya! Sende okursan belki kendinden bir şeyler bulursun ya da bulmazsın; bilemiyorum.

Bir daha dönemeyeceğim 26 yaşım için!

- Eğer bir gün çok bildiğini düşünürsen hemen kurtul bu düşünceden; kaç yaşına gelirsen gel hep az bilmiş olacaksın, hep yaşamadığın şeyler, tatmadığın deneyimler kalacak bir yerde! Unutma hayat başladı dediğin noktada bitirmeyi, bitti dediğin noktada yeni başlangıçları daima sunacaktır sana ve bu dünya düzeni içerisinde her zaman öğrenecek bir şeylerin olacaktır. Bu yüzden çok biliyorum deme, daha öğreneceğim çok şey var de!

- Hiçbir zaman "Daha zamanım var!" deme. Asla yeterince zamanın olup olmadığını bilemezsin, bilemeyeceksin. Bir şeyi yapman gereken zamanda ya da yapmak istediğin anda yap; sonrası için şansın olmayabilir. Erteleme, bekletme...

- Bazen çok sorgulama, olduğu gibi kabullen, kabullenmesini öğren! Bunu öğrendiğinde belki de daha da kolaylaşır her şey! Bazen kabullenmek, isyan etmekten daha mantıklıdır çünkü. İsyan ettiğin şeyleri bile bir gün ararsın! Bu yüzden isyan etme; şükret!

- Ne kadar susarsan o kadar dinlersin kendini bilir misin? Bilir misin insan hayatta önce kendini dinlemelidir ve kendini dinlemeyenler hep mutsuzluğa mahkumdur. Bazen sadece susup kendini dinle, böylesi daha mutlu edecektir seni.

- İnsanların sana garip garip bakmasını asla umursama; gül, eğlen, ağla, sinirlen, sakinleş... O an hangi duyguyu yaşıyorsan bunu insanların görmesini engelleme; insanların sana "Delisin sen!" demesini umursama dahi. Bazen deli olmak robot olmaktan daha iyidir; kasma!

- Bardağın dolu tarafı ya da boş tarafı! İkisini de görmen gereken zamanlar var unutma! Bazen boş tarafından bakmak gerekecek, yıpratma kendini... Bazen dolu tarafından bakıp bardağı olduğu gibi yere bırakıp tuzla buz etmen gerekecek... Cam kırıklarının ayağını kesmesine izin ver bazen... Ve bazen de bırak o bardağın dolu tarafı gülümsesin sana!

- Özgür ol. Her zaman. Daima. Ölene kadar. Kimsenin özgürlüğünü kısıtlamasına izin verme! Sana ters gelen bir şeyi kabullenmek zorunda değilsin unutma! Sen sadece sensin ve nefes alıp verdiğin bu dünya üzerinde önce sen değerlisin! Unutma!

- Sonucu ne olursa olsun hayallerinin peşinden koşmayı unutma! Gerçekleşmese bile en azından çabalamış olursun! Hiç çabalamamış olduğun için üzülmektense "Çok çabaladım ama olmadı." demek daha iyidir.

- Her zaman erken uyan ve güne gülümseyerek başla. Evren sana ne verirse versin sen ona daima gülümse. Bir gün gülümseyen yüzün sonsuz mutlulukların olacak; unutma!

- Anne ol, eş ol, sevgili ol, evlat ol, arkadaş, dost, kardeş, kuzen, hala, teyze ol... Her şey olabilirsin ama önce insan ol! Vicdanlı, merhametli ol...

- Hayata kızmadan önce kendinle yüzleş, hatalarını kabullen. Hatalarını kabullen ki bir daha aynısı olmasın değil mi?

- Yaşa ulan yaşa; bugün ölecekmiş gibi yaşa. Yarın ve dahi sonrasında hiç ölmeyecekmiş gibi düşün... Öyle bir dengede dur ki; ne geleceğinden vazgeçmiş olasın, ne de bugününden...

- Kendine kızmaktan vazgeç, kendini bir şey sanmaktan vazgeçmen gerektiği gibi... Egoların mı var? Hemen yok et onları. Bencilliklerinden vazgeç ve empati kur. Böylesinin daha iyi olduğunu göreceksin...

- Her şey bir yana da asıl şunu bir dinle sen! Her zaman güçlü olmak zorunda değilsin, unuttun mu bunu? Dimdik durmak zorunda değilsin her zaman! Her zaman başarılı olmak zorunda değilsin! En iyisi olmak zorunda değilsin! Sen mükemmel değilsin. Diğer herkes gibi sen de insansın elinde sonunda... Bazen dizlerinin kanadığını diğer insanlarda görebilmeli ki pansuman yapabilmen için sana yardım edebilsinler... Kendine karşı bu kadar acımasız olma.


- Şiddetin sadece bedene uygulanan bir şey olmadığını bil! Bazen bazı insanlar sana psikolojik şiddet uygulamaya çalışırlar; o insanları hayatından hemen çıkar! Onlarsız da mutlu olabilirsin; kimse vazgeçilmez değildir çünkü!


- Son olarak; hayatta her şeyin başı sevgidir. Kalbinden sevgiyi, gönlünden duayı eksik etme. Yaşamak için çok nedenin var ve o nedenleri hissederek yaşamalısın! Bu yüzden canlı ya da cansız her şeyi sev; sevdiğin şeyleri yap, sevdiğin insanlarla ol... Hep mutlu olmak zorunda değilsin belki ama hep sevdiğin şeylere ulaşmak için çabalamak zorundasın. Çünkü hayat ancak içerisinde sevgi varsa yaşanılabilir bir şey oluyor...

-kubraslisen 

Merhaba 26!

19 Ağustos...

Hayatın başladığı tarih; gözlerimi bu dünyaya açtığım tarih. Bu yüzden her sene bu tarihte beni arayıp en güzel ses tonuyla bana iyi dileklerini sunan insanlar var hayatımda... Bu yüzden her sene bugünü bir bayram gibi yaşarım ben.

Bu sene hariç.

Ben insanların bu dünyaya geldikleri güne yani doğum günlerine çok önem veririm. Bu dünya düzeni içerisinde birbirimizi sevdiğimizi özgürce söyleyebileceğimiz, defalarca tekrarlayabileceğimiz günlerdir bu ve bunun gibi özel günler. Hayat sanki bize "Unutuyorsunuz birbirinizi hatırlayın işte senede bir de olsa!" diyor gibi... İşte bu yüzden özellikle en sevdiğim insanlar tarafından böyle günlerde unutulmak ciddi anlamda beni yaralıyor... Beklediğim hediyeler, abartılı kutlamalar falan da değil aslında! Gülümseyen bir ses tonu, içten bir kutlama yeter aslında! Sene de bir gün dahi olsa mutlu olmak, sevildiğini görmek çok değil bence. Neyse!

Hayatımın en büyük çıkmazında olduğum bir sene 2016. Hayatımın en büyük çıkmazında olduğum bir yaş 26. Yanımda olmasını istediğim bazı insanlar yoklar mesela; kaybettiğim ve bir daha asla kazanamayacağım insanlar... Onlarsız da nefes alabiliyorum ama onlarsız yaşayamıyorum işte. Yaşamak ile nefes almak arasındaki o farkı en ağırından hissediyorum şimdilerde...

Bu sene diğer tüm senelere göre heyecanla beklemedim doğum günümü, bu sene doğum günümde ortalarda değildim. Sessizce bekledim sadece. İki kez pasta kestim ve ikisinde de "Sen kabul et Rabbim!" diyerek dilek diledim. Uzun zamandır dilediğim bir dileği bu sene doğum günümde tekrar ama tekrar diledim...

Geriye dönüp baktığımda 26 yaşımı hatırlamamayı isterdim. Bu senenin hafızamdan uçup gitmesini isterdim... Bu senenin bir an önce bitmesini isterdim. Bunları yaşayacağımı bilseydim 26 yaşını hiç görmemeyi dilerdim... Böyle bir hayatı yaşamak zorunda kalacağımı bilseydim bu günlere gelmeyi hiç istemezdim. Şuan nefes almıyor olmayı dilerdim diğer tüm doğum günlerimde...

Üzgünüm sevgili 26 yaşım; bana uğurlu gelmedin. Üzgünüm 26 senem, bunca yıl içerisinde benden sadece bir şeyler çalan hayata karşı yeterince güçlü olamadım. Ben başaramadım. Evet. Kabul ediyorum, yapamadım. Şimdi ise pes ettim! Hayatın bana sunacaklarını bekliyor ve izliyorum geçip giden zamanı. Kabullenmeyi öğrendim ve yalan mutluluklarla da nefes alınabildiğini gördüm.

Ben çok yıprandım 26 yaş. Sen gene de hoş geldin, sefa geldin. Ancak bilmelisin ki ben artık daha fazlasını görebilmeyi isteyecek kadar hayat dolu değilim. Ben artık pes ettim.

Anlıyor musun?
Duyuyor musun?

Pes ettim.

Bu yüzden hoş geldin 26 yaşım; sen bana en çok "Vazgeçmesini" öğrettin!

- kubraslisen
19 Ağustos 2016

"Kadıköy'lü Aşklar"

Mesela her sabah yürümek isterdim seninle Rıhtım'da... 

Bir hafta sonu kahvaltısı yapmak isterdim Haydarpaşa'ya bakarken gözlerimiz ve ellerimizin arasında dururken simitlerimiz... Yudumladığın ayranın dudaklarında kalan kısmına gülümseyip, dalga geçmek isterdim belli belirsiz. Gülüşürdük içtenlikle...

Kadıköy'ün o eskimiş banklarından birinde otururken biz, sağ tarafta tezgah kuran gençlere takılırdı gözlerimiz... Hemen sonra dolunca bir Karadeniz Türküsü kulaklarımıza sarılırdık birbirimize aşk ile... Sen hep yaptığın gibi içinden söylerken tüm o sevgi sözcüklerini, ben tutamazdım ki çenemi... Defalarca fısıldardım kulağına "Seni Seviyorum" diye... Her söyleyişimde daha içten gülümserdin bana; gülüşünden öperdim...

Ben seni hep güzel severdim... 

Susuşlarından bildim; sen beni en derininde hissettin. 

Bir hayalden ibaret olmasına rağmen şimdi; seni Kadıköy'ün en kuytu sokaklarında sevmek isterdim. Ben küçücük hayallerimi bile bir bir yıkışına aldırmadan gene de seninle en güzel aşkı yaşamayı istedim, isterdim... Bir simit eşliğinde içilebilecek ayran kadar basit ama dünyaları feda edebilecek kadar çok şey istedim...

Sen benim hayallerimin en güzel katiliydin ve ben bana sarılışından bildim; seni sevmekten asla vazgeçemezdim...

#yazmazsamolmaz #kubraslisen #yazar #edebiyat #deneme

Karmaşasında kaybolursun hayatın; bir sabah kalkarsın ve umutlarını yeşertirsin içinde. Gün geçer akşam olur ve yastığına başını koyduğunda yine umutsuzluk sarar bedenini; yeşerttiğin umutlara inat!

Hepsini unutursun birden bire… Aynı hızla gelip geçer umutlandığın şeyler. Çünkü hayat unutturur sana aslında olmak istediğin yeri ve zamanı… 

Hep daha önemlidir, önemsiz birçok ayrıntı ve hep daha aza indirgenmek zorundadır hayaller…

Kitap gibidir hayaller ya bir solukta okursun, ya aylarca yıllarca okur okur bitiremezsin ya da kapağını açar şöyle bir bakar ve sadece rafa kaldırırsın..

&

Hayallerde güzel derler! Peki gerçekleşmeyecek olan hayaller? Onlar da güzel mi sahiden?

Şimdi yık bir bir hayallerini, onlar şizofrenik ruhunun kalıtsal bir örneği. Sen gerçekleri düşün; uyut hayallerini… Bilmelisin ki hayallerin uyutuyor seni!

#kubraslisen

Ben Kim Miyim?

1990 Yılının bir pazar sabahı dünyaya gözlerine açmış bir küçük kız çocuğu...

Çocukken oyuncak bebeklerine elbiseler diken ancak bunu pek de düzgün yapamayınca kendini sokaklara atıp kız kıza maç yapan, sokak voleybolu oynayan arada saklambaça da kafayı takan; annesinin dört küçük kızın saçlarıyla ilgilenmekten usandığı için sürekli erkek tıraşlı saçlarıyla ortalarda dolaşan ve hep asi olan bir küçük kız çocuğu...

Ortaokulda "Japon Asker" lakabını almaya hak kazanmış, öğretmenlerinin "Çok konuşuyorsun Kübra! Ama o kadar mantıklı konuşuyorsun ki insan sus da diyemiyor sana!" dediği geveze kız...

Kekeme olan Türkçe öğretmenine olan düşkünlüğü ile kitaplarla tanışması başlayan... 

Ortaokuldayken Türkçe Öğretmenime müthiş derecede bir hayranlığım vardı benim. Sayesinde okul kütüphanesinden çıkamaz bir hale gelmiş ve okulun o küçücük kütüphanesinde Ünver Oral'ın tiyatro içerikli kitaplarıyla tanışmıştım. Bu kitaplar serüvenimin başlangıcıydı; öğretmenimden de cesaret alarak yazarın adres bilgilerine ulaştım ve kendisine bir mektup yazdım. Bir süre mektuplaşarak onun deneyimlerini okudum ve ben de bir yazar olmak istediğime karar verdim. Ancak ilk yazdıklarım hep tiyatro türünde şeylerdi. Bunları öğretmenime okutuyor ve duyduğum güzel yorumlarla daha da hevesleniyordum... Bir süre sonra öğretmenim yazdığım bir tiyatro türünü çok beğendi ve okulda sergilemek istediğini belirtti. Uzun uğraşlar sonucunda yazdığım şeyi okulumuzun tiyatro sahnesine taşıyabilmiştik. Bu benim o zamanlar gerçekleştirdiğim ilk başarımdı... Sonraları edebiyat alanında düzenlenen tüm yarışma ve programlara katılmaya özen gösterdim... Bazılarında başarılı oldum, bazılarında olamadım...

Nitekim ortaokul bitti ve liseye başladım. Liseye başladıktan sonra biraz ara verdim bu alandaki çabalarıma... Ancak yazmayı bırakmadım. Arkadaşlarımın hayatlarını, lise aşklarımızı, zamanı o an içimden geçen her şeyi sürekli yazıyor ve yazarken mutluluk besliyordum... 

Lise bittiğinde telaşemiz üniversite heyecanı oldu. Beklediğim ve hayal ettiğim gibi Edebiyat okuyamadım, ailevi bazı problemlerimizden dolayı adapte olamadığım derslerim ancak Pazarlama okumama yetecek bir puan almamı sağladı ve 2008 yılında Isparta'da buldum kendimi... 

Okul bittiğinde ise kendimi tekrar İstanbul'un karmaşasına atıp iş aramaya koyuldum. Ancak hayat çok da toz pembe değildi. Dolayısıyla umduğumuzu değil bulduğumuzu değerlendirecektik. Bu sebeple ilk iş deneyimim kasiyerlik oldu. Sonrası Tıbbi Sekreterlik, Asistanlık, Temsilcilik ve Acent'lık olarak devam etti..

Ve 2014'ün bir Mayıs sabahında oğlumla buluştum. Canıma; can parçama kavuştum...

Şimdi oğlumla yaşadığım büyük aşkın keyfini sürüyorum... Dolayısıyla çalışmıyorum.

Bir süredir kitap yazma çalışmalarıma ağırlık verdim ve blogla ilgileniyorum... 

Kısacası okuyucu ben bir küçük kalbin hayata hep gülümseyerek bakan haliyim...

Yaşadıklarım kimseden farklı değil ancak onlar benim...

Ve ben, beni ben yapan şeylerden asla vazgeçmeyenlerdenim...

Ben de tanıştığımıza memnun oldum ancak şimdilik hoşça kal;

Sevgiyle kal, mutlu kal okuyucu...